JUnaid

مُشک خُتن

یکنفر از مُلک خارج رفته بود اندر وطن

                   که  به  اُمید  خدا  گیرد  برای خویش زن

قصه  کوتاه  دختری   پیدا نمود  مانند  مأه

                  که به  زیبایی به  ازماه  وبتن  مُشک ختن

کرد عروسی  که مثالش هیچکس  آنجا ندید

               دُهل  و سرُنا  یکطرف  همراه  با ساز واتن

چون عروسی شد تمام و جانب حجره شدند

              ساعتی  بنشستند  آن  هردو  بهم  گفتند  سخن

گفت عروس که موی تان بسیارجانیم دلکش است

             مرد بخندید وبگفت که ساخته گیست ای جان من

دست برد آن مرد ناگه جانب لب های خویش

               کرد  بیرون  سیت دندان های خودرا از دهن

دُخترک   بیرون  پرید  وگفت  مادر  جان  بیا

              شوهرم  دیوانه  گشته  چار هء  کن  بهر  من

               هیچ  چیز  سالم  نماند  اندر  سر  و پا  وبدن

مادرش گفت که (Junaid) از روز اول گفته بود

             که  نیند ا زید  دُختر  را  به  این  چاه    لجن



Lämna ett svar